علی حاتمی؛ مردی که جور کتاب نخواندن‌های ما را می‌کشید...

سخن گفتن از کسی که خود گویی نستعلیق حرف می‌زد و مینیاتور می‌کشید جای آنکه گذشته را به تصویر بکشد، سخت است و پرمخاطره. او تاریخ‌نگار سینما، شاعر تصاویر، دیالوگ‌نویس منحصر به فرد و سینماگری است که خاک صحنه بر دهانش خیس بود وقتی فیلم می‌ساخت. سازنده نخستین فیلم موزیکال تاریخ سینمای ایران، انگار یک آینه مقابل تاریخ و فرهنگ اصیل ایرانی گرفته بود تا آیندگان در انعکاس آن این گنجینه‌ها را از یاد نبرند. مراد ما پیرامون سخن گفتن از مراد اهل قلم، علی حاتمی – بازخوانی آن نگاهی است که در زمان حیاتش، لرزانِ گام‌های تند جامعه به سوی ایدئولوژی یا تجدد افراطی می‌گشت. علی حاتمی داغدار تاریخ و هویتی بود که به فراموشی سپرده می‌شد...